IŞIKLARI KAPATMA ANNE

İçimdeki canavarları saldım ortalığa. Ama bunlar bildiğiniz canavarlardan değil. Tanıştırayım, kimisi, küçükken mahallede size zorbalık yapan iri yarı çocuk, kimisi havalı oyuncak bebeğini sizinle paylaşmayan, komşunun görgüsüz kızı. Kimisi de soba söndüğünde genleşmekten vazgeçen mobilyalardan çıkan sesler. Belki, yatağınızın kenarındaki pencerenin hemen önündeki kurumuş, şekilsiz ağacın dolabınıza vuran yansıması. Rüzgarla deli gibi birbirine çarpan ağaç dallarının, odanın karanlık ucundaki dolabın kapağındaki yansıması, çılgınca dansı, duvarın içinde bir oraya bir buraya yuvarlanan demir bilye. Ayağımızı yorganın ucundan çıkardığımız an ayağımızı kapacak tekinsiz bir yaratık… Korkuyu yenmenin en iyi yolu onunla yüzleşmek. Canavarlarımızla yüzleşelim. “Işıkları Kapatma Anne” her birimizin korkularıyla yüzleşmesi, canavarlarımızın ortalığa saçılması. Hayatın bize henüz çocukken oynamaya başladığı oyunların, yaptığı hainliklerin sarı kitap sayfalarına yansıması. Öyle kanlı, vahşet dolu, dehşet hikâyeleri değil içinde yazanlar. Her birimizin çocukken yaşadığı, belki de unutmak istediğimiz kötü ama bize hayatın ne olduğunu o yaşta öğreten, en azından ucundan gösteren, küçük anı parçaları. Bu anıları sapsarı, insana umut veren flu bir güneş ışığı ile aydınlatmayı başarabildiysek ne mutlu bize. Yok, eğer bu anılar gri veya kirli yeşil bir sis bulutunun ardından dişsiz, tek gözlü bir yaşlı kadın gibi bakıyorsa bize aklımızın arşivinden, bu kitap sizin için bir fırsat. Sizi canavarlarınızla tanıştırmaktan onur duyarım. Buyurunuz… BASIN BÜLTENİ Hiç inanmamıştınız onlara. Oysa biliyorlardı, görüyorlardı, hissediyorlardı. Şimdiki korkularınız gerçek değil. Sadece kaybetme korkusu var sizi sarıp sarmalayan. Olsa olsa belki yükseklik korkusu, dayak yeme korkusu, azar işitme korkusundan ibaretsiniz. Aslolan korku, çocukluktakilerdi emin olun. Anlatamadılar, inandıramadılar, gösteremediler. Çünkü onlar hayal güçleriyle yarattıkları canavarlardan bahsediyorlardı sizlere. Hiçbir zaman anlayamadınız o canavarların aslında sizler olduğunuzu. Aslında sistemin vahşi kurallarının, her birinizi birer canavar yaptığını. An geldi, anlamlandıramadıklarınız için psikologlarınız sizi çocukluğunuza döndürmeye çalıştı. Döndüğünüzde şunu hatırlar gibi oldunuz: “Çocuk yaşlarınızda, gerçeklik bir tokat gibi yüzünüze vurduğunda sığınacağınız yer hayal gücünüzdü.” Bu kitaptaki öyküler yukarıda anlattıklarımdan bahsetmiyor. Göremediklerinizi görenlerden bahsediyor. Yaşayıp da unutmak istediklerinizden. Yok saydıklarınızdan, bastırdıklarınızdan, olmasını istemediklerinizden, olduğu halde görmezden geldiklerinizden, kaçtıklarınızdan, kaçırdıklarınızdan, sakladıklarınızdan, saklandıklarınızdan bahsediyor. Onlara inanmazken çocukların hayal dünyasını sarmalayanların gerçek olma ihtimalini hiç düşündünüz mü? Ya dolapta gerçekten canavar varsa?

OTUZ KUŞ'UN HİKAYESİ

“Simurg’u bir ölümlü asla göremez… O’nu sadece kendisi görebilir…” 

 Kuşlar diyarında yaşam tüm canlılığı ve hareketliliğiyle devam etmektedir. İnançları gereği kabilenin tüm üyeleri, hayatın dinamik değişimlerinin doğurduğu farklı durumlara göre, başları sıkıştığında tüm kuşların Efendi’si olan ve zor duruma düşen kuşlara her zaman yardım ettiği söylenen Simurg’a dua etmektedirler. Ancak gel zaman git zaman aralarından bazıları Simurg’un neden yardım çağrılarına cevap vermediğini ve kendilerine görünmediğini sorgulamaya başlarlar. Zamanla bu tartışma halk arasında yayılır ve bir süre sonra Simurg’un varlığının sorgulanmasına dönüşür. Aralarından kimileri bu şüphelerini açıkça itiraf ederken, kimileri yardımın gelmemesini kendi eksikliklerine bağlarlar. Tam da bu hararetli tartışmalar sürerken, uzak bir ülkeden gelen cinsini kestiremedikleri bir kuştan aldıkları haberle büyük bir heyecana kapılırlar. 

Habere göre uzaklarda bir sürü Simurg’un kanadından bir tüy bulmuştur!.. Bunun üzerine sayıları oldukça yüksek olan kuş kabilesi toplanmaya ve konuyu aralarında görüşmeye karar verirler. Simurg’un var olduğunu işaret eden ancak kendilerine neden yardım etmediğini açıklamaya yetmeyen bu bilgi onları, bu durumdan kurtulmanın tek yolunun, uzun ve zorlu bir yolculukla varılabileceği rivayet edilen Kaf Dağı’nda yaşayan Simurg’u bulmak olduğu konusunda ikna eder. O güne kadar böyle bir yolculuğa çıkanlar olmuş ancak geri dönen olmamıştır. Bu nedenle kuş toplumu, sessizliği ve konulara bilgece yaklaşımlarıyla onlara her an yardımcı olan haberci kuşa yolculuğun nasıl olması gerektiği konusunda danışma ve hazırlıklara başlama kararı alır. Bilge kuş daha evvel bahsedilen bölgeleri tanıdığını ve topluluğa kılavuzluk edebileceğini söyler. Yoldaki riskler nedeniyle, oluşturulacak olan büyük bir grubun bilge kuşun önderliğinde, diğer adı Zümrüd-ü Anka Kuşu olan Simurg’u bulmak için Kaf Dağı’na gönderilmesine karar verilir…

 Tüm kabile arasından bu uzun ve zorlu yolculuk için yeterince istekli ve gerekli vasıflara sahip kuşlardan oluşan büyük bir grup oluşturulur. Kuşlar sevdiklerine veda eder ve yola koyulurlar…

 Simurg’un her canlıdan bir iz taşıdığı söylenmektedir… Ve tüylerinde her rengin barındığı… Kanatları altın ve kırmızı karışımı, vücudunun ve başının ise mor renkte olduğu. En garip söylentilerden biri yüzünün insana benzediğidir! Kuş gibi olmayan bir kuştur Simurg! Benzersizliği nedeniyle tektir. Ve hakkındaki tüm efsanelerin en can alıcı noktası, anlamı üzerinde tarih boyunca belki de en fazla kafa yorulmuş olan benzersiz eylemidir : Ömrünün bir aşamasına geldiğinde, yaşadığı yer (evi) olan “Bilgi Ağacı”yla birlikte kendini ateşe vererek, kül olana kadar yanmakta ve ardından o küllerin içinden tekrar doğmaktadır! Bu nedenle Simurg; ölümsüzdür… Tüm bu efsanevi özelliklerinin yanında canlılara en zor anlarda yardım ettiği ve kendine en fazla ihtiyaç duyulduğu zamanlarda ortaya çıkarak varlığını gösterdiği söylenmektedir…

 Her zaman yalnız olan bu kuşun kendinden yardım isteyenlere asla “hayır” cevabı vermediği rivayet edilmektedir. Varlığı, yanında bulunana tarifi mümkün olmayan bir mutluluk, sükunet ve huzur vermektedir… Simurg ortaya çıktığında, onu görebilme şansına erişenlerin bir daha asla eskisi gibi olmadıkları da rivayetler arasındadır… 

Simurg, dünyaların yıkılışları ve tekrar tekrar yapılışlarına şahit olmuştur. Bu nedenle bilgeliği akılların ötesindedir… Onun yer ile gök arasında birliği sağlayacağı söylenmektedir… Uçuşa kalktığında, bilgi ağacının yapraklarının titremesi nedeniyle dökülen tohumların dünyanın her yanına dağıldığı, gelmiş geçmiş her bitki çeşidinin kök salmasını sağladığı ve bu bitkilerin insanoğlunun hastalıklarını tedavi ettiği gibi bazı rivayetleri anlamlandırmaya çalışmak ise konuşanların akıllarını zorlamaktadır adeta… Tüm halkların kendilerine has farklı şekillerde ondan söz etmesi de son derece gizemlidir… Bu derece bilinen ve bu derece gözlerden ırak bir kuştur Zümrüd-ü Anka. Her yerde var olduğu halde, hiçbir yerde bulunamayan bir kuş… 

 Yolculuk başlayalı uzun zaman olmuştur… Her gün farklı diyarların üzerinden uçan, daha evvel tatmadıkları deneyimler yaşayan ve yeni şeyler öğrenen sürü, günlerin nasıl aktığını belirli bir süre anlamamıştır adeta… Kuşlar Simurg hakkında bildikleri efsaneleri tartışarak yollarına devam ederken, bahsedilen zorlu vadilere de yaklaştıklarını bilmeleri, onların gittikçe daha fazla sessizleşmesine yol açmıştır. Efsanelerde duyulan yerlere gitmenin onlarda meydana getirdiği düşünceli sessizlik, aynı zamanda günlük hayatlarında düşünmedikleri şeyleri de düşünmelerine zemin hazırlamıştır. Konakladıkları ve mola verdikleri yerlerde Simurg’un kahramanlara nasıl yardım ettiğini, onunla birlikte aşılamaz denen dağları geçerek çok uzak diyarlara gittiklerini anlatmakta ve kahramanların orada kendileri için paha biçilmez hazinelere ulaştıklarından bahsetmektedirler. Her kuş toplumunun bu hazinelerle ilgili farklı varsayımları vardır… 

 En ürpertici rivayetlerden biri de, Kaf Dağı’nın normal bir kuş için bulunamaz olmasıdır! Nice zorluklar aşsa dahi arayanlar, Simurg’un sadece kendini bulmaya hazır olanlara görüneceği söylenmektedir! Ona çabayla dahi ulaşılamamakta ancak ulaşanlar da ancak çabalayanlar arasından çıkabilmektedir… Bir rivayete göre Simurg, kendisini bulana ya ölümsüzlüğü, ya da aradığı en değerli hazineyi vermektedir…

 O, kuşların göklerdeki hükümdarıdır ve her şeyi bilmektedir. Yolun sonuna gelmeyi başarabilenler O’nu Kaf Dağı’nda, Bilgi Ağacı adı verilen ağacın dallarında bulacaklardır. Ancak Kaf Dağı’nın eteklerinin dahi bulutların üstünde olması, yolculuğun zorluğu hakkında daha net bir fikir vermektedir. 

Tüm bu rivayetlerle geçen uzun yolculuk içerisinde, zamanla birçok kuş yolculuktan çeşitli gerekçelerle vaz geçmeye başlar… Yolculukları boyunca her an yanındakilere yol gösteren ve onları devam etmeye teşvik eden bilge kuş olmasa, belki de yolculuk henüz dağın eteklerine dahi ulaşamadan son bulacaktır… Oldukça fazla kuşun yolculuğu bırakmasından sonra geriye kalanlar en sonunda Kaf Dağı’nın eteklerine ve aynı zamanda efsanelerde geçen meşhur vadilerin başlangıcına ulaşırlar. Ve tıpkı bahsedildiği üzere en büyük zorluklar yolculuğun bu aşamasından itibaren başlar…

 Bu tip vadilerden uçmak gibi bir deneyimi daha evvel hiç yaşamamış olan kuşlardan bazıları hızla rahatsızlanır, tedirgin olur ve geri dönme kararı alırlar… Kimileri bir süre dinlenmek üzere o anda üzerinde uçtuğu vadiye doğru alçalarak sürüden ayrılırlar, belki de bir daha onları hiç yakalayamayacaklarını bilmeden.  Kimileri o vadilerde gördükleri benzersiz güzelliklere dalarak yollarını kaybederler. Mazeretler gittikçe artar. İlerledikçe, çoğu içlerinde tarifi mümkün olmayan bir özlem hissederler geride bıraktıklarına…

 Yurtlarını, halklarını, o tanıdık ve bildik dünyalarını özlemişlerdir! Zaten bu zorlu yolun sonu da meçhuldür… Kitleler halinde gruptan ayrılmalar başlar… Bu sonu gelmeyecek gibi görünen yolu kimileri öfke ve kavgacılıkları nedeniyle terk eder, kimi kuşlar ise yol arkadaşlarının onlardan ayrıldığını görerek kararlılıklarını yitirirler…

 Kartalların çoğu kibirlerinden dolayı ayrılır sürüden. Krallıklarını özlemiş ve haşmetlerinin gittikçe silindiği bu yolculuktan sıkılmışlardır… Artık şarkı söyleyerek ilgi toplayamayan birçok bülbül ve renkli güzelliği ile dikkat çekemeyen birçok papağan da bıraktıkları yaşamlarına dönmek üzere sürüden ayrılır. İşin garip yanı, onları dağın eteklerine kadar getiren bilge kuşun yolculuğu bırakmak isteyenleri bu aşamadan sonra geri çevirme gibi bir çaba göstermediğine şahit olmalarıdır! Bu durumu kendisine sorduklarında net bir cevap alamazlar. Simurg’un tüyünün bulunduğunu ve onun gerçekten var olduğunu hep ondan öğrenmişlerdir! Yolculuğa inanılmaz bir şekilde önderlik etmiş ancak kendini adeta belli etmemiştir.  Tüm bunları düşündüklerinde açıklayamadıkları boşluklar nedeniyle bu işin nereye varacağı hakkında detaylı konuşmak istediklerini iletirler.  O ise bu aşamadan sonra sarf edilecek sözlerin, yolun sonunda kendi yaşayacakları deneyim yanında anlamsız olacağını söyleyerek onları cevapsız bırakır. Sırasıyla istek, aşk, marifet ve istiğna vadilerini geçerler; az kalmalarına rağmen sayıları daha da azalarak.

 Vahdet Vadisi inanılmaz bir vadidir… Birçoğu burada kalmak, başka hiçbir yere gitmemek ister.  Ardından Hayret Vadisi’nde gördükleri karşısında donup kalırlar.  Sonsuza kadar o vadiyi seyretmekten daha güzel ne olabilir ki? Ne yerleri, ne yurtları akıllarına gelmemektedir artık! Hayret halinde kalan nice kuşu geride bırakan küçük grup, tamamen idrakleri ve hayal güçleri dışında olan Yokluk Vadisi’ne ulaşırlar.

 Bu vadiden bahsetmek dahi çelişki doğuracak, varlık alanına ait olacaktır.  Tarihte bu vadi hakkında “bahsedilen her ne varsa, o değildir” denmektedir. 

 Doğası gereği hakkında hiç konuşulamayan ve sonsuza kadar da konuşulamayacak olan Yokluk Vadisi. Ona ulaşanlar dışında tüm varlıklar için sonsuza kadar bir sır olarak kalacak bu vadi Kaf Dağı’nın son vadisi ve Simurg’un yuvasına açılan kapıdır… 

Sonunda, geriye kalan azınlık tüm efsanelerin bağlandığı o “En Kutsal Yer”e varırlar. Önlerinde tüm heybetiyle Bilgi Ağacı durmaktadır. Hepsi huşu içindedirler.  Tüm zerrelerine kadar kutsalla dolu bu mekana gelmek için hatırlayamadıkları kadar uzun bir yolculuk yapmışlar ve topluluklarının neredeyse tamamını yolda bırakmışlardır… Sadece bir avuç kuş olarak oraya varmak hayal gibidir! Mutlak bir sessizliğin içinde ağır ağır Bilgi Ağacı’na doğru ilerlerler… 

Bilgi ağacının üzerinde otuz tane tablet vardır.  Hiç bir ses çıkmaz gruptan. Neredeyse fiziksel olarak dokunulabilecek bir sessizlik içerisinde her biri, kendine yakın tabletin bulunduğu dala usulca yerleşir ve okumaya başlar…

 “Yuvanıza hoş geldiniz” yazmaktadır tabletin başında.

 İçlerindeki duygu fiziksel bedenlerini zorlamaya başlamıştır. Öyle beklenmedik, öyle akıl almaz bir şeyi idrak etmeye başlamışlardır ki, bedenleri bu idrakin yoğunluğuyla titremeye başlar. 

Yazı şöyle devam etmektedir : 

 “Burası Si (otuz) – murg (kuş)’un evidir…”

 Bu esrimenin şiddetiyle o ana kadar inandıkları, oldukları, zannettikleri her şey ve tüm kimlikleri, idrak ettikleri Hakikat karşısında yanmaya ve yok olmaya başlar! Aynı anda dallarında oturdukları Bilgi Ağacı’da alev alır! Varoluşlarının açığa çıkan sırrı tüm varlıklarını Bilgi Ağacı’yla birlikte yakmaya başlamıştır! Mit; tıpkı sonsuzluktan beri gerçekleştiği ve sonsuza kadar gerçekleşmeye devam edeceği gibi gerçekleşmektedir! Her biri birbiriyle tıpatıp aynı renkte küllere dönüşene kadar yanarlar.  Ve sonunda, geriye yanacak hiç bir şey kalmadığında, o küllerin içinden doğar Zümrüd-ü Anka…

 Anka'yı beklemekten vazgeçerek, şaşkınlık ve yok oluşu da yaşadıktan sonra bile uçmayı sürdürerek; kendi küllerimiz üzerinden yeniden doğabilmek için kendimizi yakmadıkça, her birimiz birer Simurg olmayı göze almadıkça bataklığımızda, tüneklerimizde ve kafeslerimizde yaşamaktan kurtulamayacağız. 

Kırın kafesinizi, terk edin vadilerinizi...

   Ne zaman geldin? Görmedim.

Bütün gün yine bu şarkıyı dinledim.

80'lerin sonlarına, 90'ların başlarına gittim. O saçlarımızı uzatıp "rock.n.roll" olmaya başladığımız, ailelerimize gri ve tonları görünen, ancak bize hayatın kendisi kadar cırtlak renkli olan yıllara. Ruhumuzu kaybettiğimizi sananlara rağmen, asıl yeni yeni kazandığımız zamanlara. Harçlıklardan kasıp, yeni çıkan Pearl Jam ve Use Your Illusion albümlerini alırdık takıldığımız ilk gerçek bar olan otağ'da çay yada bira içemeyip "remzi abiden" fırça yemeyi göze alarak. Aşık olup "Dont Cry" ve "November Rain" eşliğinde geceleri okulun bahçesinde kırmızı votkalı biralardan içtik, evden "otel mi burası lan?" nidalarının yükselmesini göze alarak sabahın üçünde. Kapılar açılmadı, sokakta kaldık. Sonra annemiz acıyıp baba uyuyunca eve aldı bizi. Terk edildik, bazen terk de ettik. Ama kimsenin kalbini bilerek kırmadık. sevdik, sevildik. Kocaman aşklar yaşadık birbirinin aynı ama şimdikilere hiç benzemeyen. 

 "En iyi arkadaşlarımız" vardı o zamanlar anca beraber kanca beraber diyerek sarmaş dolaş gezdiğimiz kızlı erkekli. Tepe'nin arkasındaki kaynakta gitar çaldık, söyledik tanımadığımız ancak sevdiğimiz uzun saçlı siyah tişörtlü kızlar ve erkeklerle. Ve o zamanlar hepimizin evinde bir " hard.n.heavy slows" kasedi vardı.

 Arıza dediler, sorunlu gençler dediler şimdikilerin aksine çok ciddi politik görüşlerimiz olmasına rağmen. Kovboy çizmelerimizle dalga geçtiler, saçımız uzun diye cinsel şakalara yaptılar. Dövüldük, dövdük de... Ama bizi eleştiren ve nefretle kınayanların hiçbiri 90'lardaki o efsane "Scorpions" konserine , çocuk yaşta cepte 5 kuruş olmadan hiç tanımadığın bir şehre otostopla gidecek kadar cesaretli değildi. 

Aradan 20 yıl geçmiş. Küpelerimiz hala çifter çifter demek isterdim ama değil. Delikleri duruyor ama. Dövmelerimiz de biraz aşınmış mı ne ? Saçlarımız da kısa artık çoğumuzun. Kilo da almışız, kaybettiklerimiz olmuş, yitip gidenler de. Evlenmiş çoğumuz, boşananalar da epeyce. Ruhunu kaybetmiş bir kısmımız soluk mavi plazalarda. Artık ceketin altındaki beyaz gömleklerinin içine Def Leppard tişörtü giymeyi tercih etmeyip, dövmelerini kapattıranlar da var. Ruhunu 90'larda bırakanlar bunlar. Ama herkesin bir hikayesi var değilmi ? Kimseyi suçlamamalıyız da zaten ruhunu terk etti diye. Aşkı, sevgiline saf sevgi ile sarılıp kulağına "all we need is just a little patience" diye fısıldamayı bu "rock n roll" zamanlarda bıraktık demiştik ya hani defalarca birbirimize, bu şarkıyı dinleyince, o kocaman 20 yılı boşuna geçirmediğimizi anladım. Evet birçok şey değişmiş, bu hayatın kendisi kadar kocaman ve çıplak bir gerçek. 

Don't cry'dan önce, November rain'den sonra ıslanmış ancak gülümseyen gözlerle, "This ı love"...gözlerimi kapattığımda bana bu 20 yılın hikayesini, sevinçlerini, kalp kırıklıklarını, hüzünlerini, gelenleri, gidenleri anlatan şarkı. İyi ettin Guns, şimdi uğraş bakalım orta yaşlı rock'çıların ertelenmiş yaramazlıklarıyla. Tam zamanında yaptın ama bu şarkıyı, ruhumuzu, " rock n roll" yaşamayı ve en önemlisi aşık olmayı unutmamıştık belki asla. Ama sandığa kapatıp üzerine de kapakları hiç açılmayacak olan tozlu ve kalın kitaplarla doldurmuştuk. 

İyi oldu...Long live rock n roll ve hoşgeldin ruhum. Ne zaman geldin ? Görmedim...